ORTAÇAĞ SINIF HİCVİ OLARAK CHAUCER’IN DEĞİRMENCİ HİKAYESİ

Özet

Chaucer, Canterbury Hikayeleri’nde, otuz adet Canterbury hacısını, sosyal sınıflarına ve meslek ünvanlarına göre gruplayıp adlandırarak ve hacı adaylarını ortaçağ sınıf stereotipi olarak portre ederek ortaçağ sınıf hicvi geleneğini yaşatmaktadır. Canterbury hacılarının her biri, ortaçağın hiyerarşik üç sınıf yapısına karşı gelen, kendilerine empoze edilen sınıf kimliği ve sınırlarını reddeden, yeni edindikleri zenginlikleriyle toplumda yükselen ve soylu sınıfa kabul edilmek için asilleri taklit eden, “ortaçağ “orta sınıf”ına ait bireyleri ve ait oldukları sınıfı temsil etmektedir. Canterbury Hikayeleri’ni ortaçağ sınıf hicvi geleneğinde ayırt edici kılan özelliği, Chaucer’ın Canterbury hacılarını, ait oldukları taklitçi ve öz-biçimlendirmeci “orta sınıf”ı “Genel Prolog”ta sergiledikleri soyluluk taklitleri ile asilleri taklit eden, zenginlikleriyle toplumda yükselen taklit-soylular olarak temsil eden ortaçağ sınıf stereotipleri olarak karakterize etmesi ve onların anlattıkları hikayelerde ortaçağ şövalye romansları ve saray usulü aşk geleneklerini hicivsel biçimde yeniden biçimlendirmesidir. Chaucer, asil kökenleri olmadan soyluluk iddia eden ve bu anlamda asilleri taklit eden hacılarına, asillere ait olan ve saray usulü aşk geleneklerini yansıtan şövalye romansları anlattırır; ancak bu hikayeler, Chaucer’ın hikayeyi anlatan asil kökene sahip olmadan taklit yoluyla soyluluk iddia eden Canterbury hacılarının soyluluğu taklit eden performanslarının, anlattıkları şövalye romanslarını yeniden biçimlendirme yoluyla, hicvi ve asilleri taklit eden soyluluk performanslarının ve bu performanslarının toplumda neden olduğu asil değerlerin çürümesinin yansımasıdır. Her ne kadar Chaucer’ın asillerin şövalyelik ve soylu değerlerini taklit eden Canterbury hacıları, şövalye romanslarını, soylu sınıfa kabul edilebilmek adına anlatsalar da, anlattıkları saray usulü romanslar, geleneksel şövalye romanslarının hicivsel biçimde yeniden yazılmış, geleneksel romans kahramanlarının taşıdıkları soylu ve aristokratik özelliklerini yitirdikleri, taklit romanslar olarak karşımıza çıkmakta ve ortaçağ burjuva “orta sınıf”ın taklit soyluluklarının bir parodisi ve hicvi olarak hizmet etmektedir. Bu anlamda, taklit şövalye romansları anlatan ortaçağ “orta sınıf”ı temsil eden hacı adayları, anlattıkları yeniden biçimlendirilmiş hicivsel saray usulü romansları ile asil sınıfa ait olmak bir yana, aslında temsil ettikleri sınıfın bir hicvini sunmaktadırlar. Bu çerçevede, bu makale, Chaucer’ın Canterbury Hikayeleri’ndeki Değirmenci Hikayesi’ni Chaucer’ın ortaçağ şövalye romanslarını ve saray usulü aşk geleneklerini yeniden biçimlendirmesi ve parodisi yoluyla ortaçağ “orta sınıf” sınıf hicvi olarak incelemektedir. Bu makale, Chaucer’ın Değirmenci karakterini, “Genel Prolog”ta asilleri taklit ederek geliştirdiği ve asillere meydan okuyan taklit-aristokratik ve şövalyelik kimliği ile ortaçağın asil kökenleri olmadan, yeni elde ettikleri zenginlik, sosyal saygınlık ve asil sınıfı taklit yoluyla soyluluk iddia eden ortaçağ “orta sınıf”ın temsili karakteri olarak incelemekte ve Değirmenci’nin anlattığı fabliau’yu, ortaçağ şövalye romans ve saray usulü aşk geleneklerinin parodisini yapan taklit-saray usulü romans olarak ele almaktadır.