ASKERİ EĞİTİMİN ANA KAYNAĞI OLAN: DÜZEN, OTORİTE VE DİSİPLİNİN FELSEFİ AÇIDAN DEĞERLENDİRİLMESİ

Özet

Osmanlı Devleti’nde modernleşmesinin başlangıcı olan Askeri Eğitime ilişkin kaynaklarının felsefi olarak değerlendirilmesi dönemin askeri politikalarının anlamlandırılması açısından son derece önemlidir. Askeri Eğitim tarihinin Türk tarihi kadar eski olduğu bilinmektedir. Tarihsel süreç içerisinde Türk Askeri sisteminin düzen anlayışı en küçük askeri biriminden en büyük ordulara kadar birbirine sımsıkı sarılmış, daimî bir disiplin atmosferinin hâkim olduğu bünyede bir araya gelen değişim ve yenilikler günümüzde de modernleşerek devam etmektir. Disiplin ve otorite kavramlarının sonucu olarak oluşturulan askeri düzenin devamlılığı ise Türk devletlerinde siyasal ve askeri düzen ile sağlanmıştır. Asya geleneği ve İslam Fütuhatı ile sentezlenmiş olan ve tarihteki 16 Türk devletinin katkıları ile şekillenmiş askeri eğitim mirası önce Osmanlı İmparatorluğu’na sonrasında ise Türkiye Cumhuriyeti’ne devredilmiştir. Disiplin ve otorite kavramları ile şekillenerek gelişen Osmanlı Devleti dünyanın süper gücü konumunda bir imparatorluk haline gelmiştir. Ancak ilerleyen dönemlerde Osmanlı İmparatorluğu Avrupa’daki gelişmelerin gerisinde kalmış ve dolayısıyla askeri yenilgiler kaçınılmaz hale gelmiştir. Bu çalışmada Osmanlı’da Askeri eğitim sisteminin Avrupa’dan geri kalmasının sebepleri değerlendirilmiş ve batıdaki Neo Aydınlanma ve Sanayi Devrimi ile başlayan Kant, Hegel, Peitizm, Pestalozzi gibi pek çok düşüncenin, temelleri esas alınarak ulusal eğitimin kuramları ve gelişmeleri takip edilerek döneme ilişkin oluşturulan felsefi metodoloji, ontolojik ve epistemolojik gelişimin etkileri analiz edilmeye çalışılmıştır. Ayrıca modernleşme diyalektiği, felsefi bir ölçekte ele alınmış olup sistematik bir felsefi kavrayışın düşünsel bir yöntem ile değerlendirilmesi hedeflenmiştir.